Hoi,
Er moet mij iets van het hart.
Enige tijd geleden bleek ik genomineerd te zijn voor de VIVA400, dé lijst van Nederlandse vrouwen die er toe doen,! (volgens VIVA dan hè. 😉 Ik voelde mij onwijs vereerd, juist omdat ik mijn nominatie in de categorie wereldverbeteraars(jawel!) te danken heb aan mijn twee boeken en mijn inzet voor het epilepsiefonds. In een land waar 120.000 mensen epilepsie hebben, is er niet één BN-er mét epilepsie te vinden die zich publiekelijk aan dit mooie initiatief wil verbinden. Is het angst? Is het schaamte? Ik heb geen idee maar vreemd is het wel.
Iedereen weet dat een gezicht en een verhaal bij een aandoening, ziekte of vervelende situatie extra aandacht vragen, zéker als het een bekend gezicht is. Hugo schrijft over zijn moeder, Kluun over zijn vrouw en Isa over Antonie en Yolanthe maakt zich hard voor meisjes die de leeftijd van mijn eigen dochter hebben. Stuk voor stuk verhalen die raken tot op het bot. Hartverscheurend en rauw. Met mijn boeken over ons verhaal, hoop ik te raken en inzicht te geven in datgene wat voor de één niet voor te stellen is en voor de ander dagelijkse kost. Ik heb alleen geen bekend gezicht…
Ik ben dus blij (héél blij!) met mijn nominatie, omdat zij mij de kans geeft een podium te pakken voor iets wat volgens mij maar moeilijk aan het voetlicht komt. Ik ben een trotse ambassadeur en heb afgelopen donderdag beloofd mij in te blijven zetten voor het epilepsiefonds, ook al zijn wij er vanaf. Mijn knappe kind heeft vorig jaar, toen 8 jaar oud, een hersenoperatie ondergaan en is, door één hersenhelft helemaal uit te zetten, genezen van de epilepsie. Een wonder dat onder andere door de door het Epilepsiefonds gesteunde onderzoeken, is geschied. Een wonder dat ik zovelen met ons gun. Ik klim dus, als Onbekende Nederlander, vol overgave op de barricade en hoop zoveel stemmen te verzamelen dat men niet om ons heen kan. Wil jij me helpen door te stemmen en deze brief te delen? Stemmen kan tot 31 oktober 2017.
Liefs Anne